Działanie na skórę
Stosowanie sulfonamidów miejscowo na skórę uważa się obecnie za niewłaściwe. Mogą one powodować rozwój trudnego do wyleczenia uczulenia, objawiającego się zapaleniem skóry, początkowo ograniczonym, które może rozprzestrzeniać się później na duże jej obszary, a niekiedy przebiega z gorączką. Objawy te utrzymują się bardzo długo po odstawieniu sulfonamidów. Niedokrwistość hemolityczna. Sulfonamidy, podobnie jak i niektóre inne leki, mogą utleniać hemoglobinę do methemoglobiny. Działanie to jest zwykle odwracane przez dehydrogenazę glukozo-6-fosforanu. U chorych z dziedzicznym niedoborem tego enzymu sulfonamidy mogą prowadzić do gromadzenia w krwinkach czerwonych uszkodzonej hemoglobiny w postaci ciałek Heinza; może również dochodzić do wewnątrznaczyniowej hemolizy i hemoglobinurii. Najczęściej opisywanym działaniem sulfonamidów na szpik jest depresja układu białokrwinkowego, rzadko prowadząca do agranulocytozy. Obecnie stosowane sulfonamidy wydają się mniej szkodliwe niż wcześniejsze preparaty z tej grupy leków (Yow, 1953). Jednak przed ostatecznym obarczeniem sulfonamidu odpowiedzialnością za konkretny przypadek uszkodzenia szpiku należy dokładnie przeanalizować listę podawanych równocześnie leków. Discombe (1952) opisał 3 badania sekcyjne osób zmarłych w ciągu jednego miesiąca na tym samym oddziale chirurgicznym z powodu agranulocytozy.
