Toksyczność sulfonamidu
Lista zarejestrowanych działań niepożądanych sulfonamidów jest bardzo długa i przerażająca. Niektóre z nich (np. sinica bądź uszkodzenie nerek w wyniku krystalurii) rozwijały się pod wpływem wcześniej produkowanych preparatów, które obecnie stosuje się bardzo rzadko w praktyce klinicznej. Współczesne sulfonamidy, przy przestrzeganiu odpowiedniego dawkowania, są rzadziej przyczyną działań niepożądanych. Niektóre z nich mogą jednak stanowić poważne zagrożenie i lekarz przepisujący lek powinien pamiętać o możliwości wystąpienia niezwykłej reakcji. Wszystkie działania niepożądane sulfonamidów, zaobserwowane w ciągu pierwszych 17 lat ich stosowania, zestawione zostały przez Lanea i wsp. (1953), później zaś zagadnienie to szczegółowo opracowali Weinstein i wsp. (1960). Zagrożenie spowodowane podawaniem tych leków nawet w największych dawkach można znacznie zmniejszyć przez jednoczesne stosowanie związków alkalizujących i podawanie dużych objętości płynów; wyjątkiem jest tu — być może — sulfamerazyna. Nieprzestrzeganie tych zasad może prowadzić do za-czopowania kanalików nerkowych złogami kryształów. Pierwszym objawem tego uszkodzenia często jest krwiomocz. Uszkodzenie nerek w przebiegu leczenia sulfonamidami może jednak być również wynikiem nadwrażliwości prowadzącej do martwicy kanalików i zapalenia naczyń. Zarejestrowano przypadki niewydolności nerek u chorych leczonych sulfametoksazolem, składnikiem kotrimoksazolu (Buchanan, 1978).