Toksyczność nitrofurany
Nitrofurany wskutek działania na DNA powodują liczne zmiany; działają one radiomimetycznie, są mutagenne i mogą zarówno wywoływać, jak i hamować rozwój nowotworów doświadczalnych (Ebringer i wsp., 1976). Podobnie jak metronidazol nitrofurantoina jest toksyczna wobec komórek jajowych chomika, a jej toksyczność znacznie się zwiększa wówczas, gdy zawartość tlenu w środowisku się zmniejsza (Mohindra, Rauth, 1976). Nitrofurantoina w stężeniu 20 mg/ml i nitrofurazon w stężeniu l mg/ml unieruchamiają plemniki, ale nie działają toksycznie na nabłonek nasieniowodów. Albert i wsp. (1975) sugerują, że nitrofurany w tych stężeniach można zastosować do usunięcia spermy po wycięciu nasieniowodów. Nitrofurantoina po podaniu doustnym w przeciętnej dawce hamuje zlepianie krwinek płytkowych wywołane przez ADP, co może być bezpośrednią przyczyną zaburzeń zakrzepowo-zatorowych lub uszkodzeń naczyń tętniczych (Rossi i wsp., 1975). W dużej grupie chorych leczonych nitrofurantoina u 9,2% chorych wystąpiły tak ciężkie działania niepożądane, że konieczne było odstawienie leku (Koch-Weser i wsp., 1971). W większości przypadków były to zaburzenia żołądkowo-jelitowe, ale w 4,1% zaobserwowano wysypki skórne, eozynofilię i gorączkę polekową. Reakcje o ciężkim przebiegu występowały bardzo rzadko. Opisywano wstrząsy anafilaktyczne po podaniu nitrofurantoiny, jednak żaden z tych przypadków nie był śmiertelny.
